Knalpang

Gisteren ben ik naar de Kreadoe Hobbybeurs in Utrecht geweest. Niet alleen om inkopen te doen, maar vooral om te kijken naar collega's. En om te onderzoeken of het iets is voor PuurLana om daar met een kraam te staan.

Twee grote hallen voor de huisvlijtige vrouw. Vrouw inderdaad want ik schat dat er 99 procent vrouwen aanwezig waren. Je krijgt meteen een inschatting waar de nijvere uurtjes aan besteed worden: kaarten maken met stip op nummer een, scrappen op nummer twee en sieraden maken op drie. Het was duidelijk: veel van hetzelfde. Er waren een paar stands met stempels, boeken, naai- en breimachines; een paar kramen waar je kon leren bloemschikken, poppen maken of inpakken. En slechts drie kramen met wol. En daar was het me natuurlijk om te doen. Er was een workshop vilten dat ik erg leuk vond, jammer dat ik me daar niet voor had aangemeld. Ik kocht er een paar breipennen, een haaknaald, een boek met alle haaksteken en wat mooie Merinowol om te spinnen.

Thuis wilde ik natuurlijk meteen met de Merino beginnen, maar eerst moest ik nog twee klossen twijnen – dat is twee draden gesponnen wol om elkaar heen winden om een draad te krijgen. Ik had me genesteld in mijn werkplaats (een grote blokhut in de tuin) met een luisterboek (De Vliegeraar van Khaled Hoesseini) aan en de kachel op de hoogste stand want de harde wind gierde om mijn blokhut. Ik trapte op de plank van mijn spinnewiel en toen … knalpang. Ik wist niet wat er aan de hand was; met die storm en heftige regenval dacht ik dat er iets in de tuin gebeurde, maar al snel bleek dat ik niet meer kon trappen terwijl het wiel nog draaide. Ervaren spinners weten nu direct wat er gebeurde: de verbinding tussen trapper en wiel was afgebroken. Ik huilde als een klein kind van wie speelgoed is afgepakt. Niet alleen omdat ik nu niet die lekkere Merino kon spinnen maar ook omdat ik zaterdag de 20ste een stand heb op een hobbybeurs. Het zou een ramp betekenen als ik niet meer kon spinnen, wat moest ik dan verkopen? Ik keek in mijn voorraadkast en daar zag ik dat ik te weinig voorraad had. Ik heb me de laatste tijd teveel met het opzetten en de organisatie van mijn bedrijfje bezig gehouden. Ik moest dus "productie maken". Nu had ik van mijn schoonmoeder een oud spinnewiel gekregen, een Drents modelletje met van die gedraaide pootjes, zo'n nostalgisch wiel. Ik had er al eens op geprobeerd maar ik kreeg het wiel niet rond getrapt. En ook nu weer niet. Ergernis alom. Maar ook onzekerheid: is deze onderneming wel levenskrachtig en ben ik er wel de juiste persoon voor, liet ik me niet te snel uit de weg slaan bij een kleine tegenslag - ik zou toch wel meer, grotere tegenslagen te verwerken krijgen, kon ik die wel aan.



Drents model



Het was duidelijk: er moest een reserve spinnewiel komen. Al een paar weken geleden had ik zitten staren naar een tweedehandsje op de site van Kleiendraad, een spin- en wolbedrijf waar ik spinles heb gekregen en mijn spinnewiel en aanverwante artikelen heb gekocht. Ik belde de eigenaresse op en vertelde van de knalpang. Zij zei meteen wat er scheelde en wist me te kalmeren: het is het eerste element dat stuk gaat bij zo'n spinnewiel. Je kunt het onderdeel bestellen en gemakkelijk zelf bevestigen. Maar ik daar wilde natuurlijk niet op wachten met de kans dat ik dat ding toch niet gemakkelijk zelf kan bevestigen. Bovendien wilde ik het Drenths modelletje laten testen (ligt het aan mij of aan de Drenth) in zijn natuurlijke habitas in Smilde (Drenthe). Vandaag kan ik, ondanks de herfstdrukte, al komen. Kijk dat zijn ondernemers die goede service verlenen en daar kan ik als Randstad-er zo blij mee zijn!